ordynarnie — ordynarnieej przysłów. od ordynarny a) w zn. 1: Odzywać się, odnosić się do kogoś ordynarnie. Zachować się ordynarnie. Kląć, wyrażać się ordynarnie. b) w zn. 2: Ubierać się ordynarnie. Ordynarnie wykonana sztukateria … Słownik języka polskiego
nieparlamentarnie — «ordynarnie, niecenzuralnie» Nieparlamentarnie się wyrażać … Słownik języka polskiego
dorożkarz — Kląć, wymyślać jak dorożkarz, jak szewc «kląć, wymyślać komuś ordynarnie, używając dosadnych, niewybrednych słów»: Mała Ewa pali, wącha z chłopakami klej, klnie jak szewc. DzPol 5 6/1998 … Słownik frazeologiczny
przedmiot — Traktować, potraktować kogoś jak przedmiot «lekceważyć, zlekceważyć kogoś, nie liczyć się z czyimś zdaniem, z czyimiś uczuciami, nie dostrzegać, nie dostrzec w kimś uczuć, ignorować, zignorować kogoś»: Lekarz więzienny bada rzadko, lub nie bada… … Słownik frazeologiczny
ucho — 1. Ciągnąć, wyciągnąć kogoś za uszy «pomagać, pomóc komuś w osiągnięciu czegoś, co jest, było dla niego bardzo trudne, przekracza, przekraczało jego możliwości»: Okazało się prędko, że i Zbyszek jest bystry, zdolny, a w zamian za lekcje… … Słownik frazeologiczny
wyjechać — pot. Wyjechać, wyskoczyć z buzią, gębą, posp. z pyskiem, mordą, (na kogoś); wsiąść na kogoś z gębą, posp. z pyskiem «zwymyślać kogoś, skrzyczeć ordynarnie» Wyjechać na zieloną trawkę zob. zielony 3 … Słownik frazeologiczny
wyjeżdżać — pot. Wyjechać, wyskoczyć z buzią, gębą, posp. z pyskiem, mordą, (na kogoś); wsiąść na kogoś z gębą, posp. z pyskiem «zwymyślać kogoś, skrzyczeć ordynarnie» Wyjechać na zieloną trawkę zob. zielony 3 … Słownik frazeologiczny
buzia — ż I, DCMs. buzi; lm D. buź a. buzi 1. «usta, zwłaszcza dziecięce lub dziewczęce (często z odcieniem pieszczotliwym, żartobliwym)» Otworzyć, rozdziawić buzię. Skrzywić buzię w podkówkę. Wetknąć palec w buzię. ◊ Buzia w ciup «usta ściągnięte,… … Słownik języka polskiego
chamski — chamskiscy 1. obelż. «odnoszący się do chama, właściwy chamowi, ordynarny, grubiański» Chamskie zachowanie. Chamskie żarty. 2. daw. pogard. «dotyczący człowieka z ludu; chłopski» Chamska zagroda. ◊ Chamskie nasienie «obelżywe wyzwisko» po chamsku … Słownik języka polskiego
dorożkarz — m II, DB. a, lm M. e, DB. y «właściciel dorożki trudniący się zawodowo przewożeniem pasażerów» Warszawski dorożkarz. ◊ Kląć, wymyślać jak dorożkarz «kląć ordynarnie, używać dosadnych, niewybrednych słów, wymyślać komuś» … Słownik języka polskiego
